Het was een prachtige woensdag, de zon scheen, achter de wolken, en de vogeltjes floten, ergens. Ik was blij, ik ging namelijk met Soraya naar Owl City en Lights. Eerst had ik de hele dag op mijn oude school doorgebracht om Natasja, de vrouw die mij drie jaar lang heeft gecoacht in theater, te helpen met haar nieuwste project. Gelukkig had niemand problemen met mijn vroegtijdige vertrek, en zo ging ik naar Amsterdam.
7 uur had ik met Soraya afgesproken op Amsterdam Centraal, helaas was ze 12 minuten later door een zogeheten "springer", maar toen ze er uiteindelijk was pakten we tram 1 richting Leidse plein. Na een kleine wandeling en even wachten konden we naar binnen, hier begon het wachten opnieuw, gelukkig was het goedgemaakt door een bijzonder tengere Valerie Poxleitner, ook wel Lights genoemd. Ze maakt electro-pop muziek en is redelijk vergelijkbaar met Owl City, waar ze dus ook het voorprogramma van was. Zelf hadden we vantevoren netjes ons huiswerk gemaakt en kenden we elk nummer heilig uit ons hoofd. Dit was niet te zeggen over de mensen om ons heen waarvan er veel duidelijk haar muziek voor het eerst hoorden. Na een ruim half uur ging ze weer af en moesten we weer wachten.
Na ongeveer twintig minuten werd de hele zaal donker, een violiste en iemand met een cello begonnen een redelijk lange intro te spelen. Zelf heb ik meestal een hekel aan intro's, ik vind het namelijk irritant omdat dan de spanning zo opgebouwd word terwijl je maar een ding wil, dat het verdomme eens begint! Na dus een lange intro kwam Adam, ook bekend als Owl City, op het podium. In zijn hand hield hij een mok, zelf geloof ik graag dat er thee in zat. Zoals de stand van de microfoon al deed vermoeden is het een lange man. Opgaand in zijn muziek maakte hij een goed uur vol met al zijn vrolijke dromerige nummers. Helaas stonden er een aantal puberende meisjes om ons heen die nogal irritaties lieten oplopen, maar dat drukte de pret niet.
