Harry Potter, spoiler.

Ik heb geen tweede naam.

Eigenlijk ben ik heel egoïstisch, buitengewoon egoïstisch zelfs. Ik denk het liefst alleen aan mezelf, ik schrijf het liefst over mezelf, ik praat het liefst over mezelf en ik ben het liefst mezelf. Mijn eigen interesses zijn het interessantst. Mijn smaak is het best. Mijn stijl is het meest stijlvol.

Ik help alleen maar mensen om me beter over mezelf te voelen. Ik verdien geld om aan mezelf uit te geven. Ik dieet om mezelf mooi te vinden en ik eet om mezelf een plezier te gunnen. Ik ben bijzonder egoïstisch. Ik doe vriendelijk zodat mensen mij vriendelijk vinden. Egoïstisch zijn is makkelijk. Ik maak me helemaal geen zorgen over anderen, zo lang het maar goed gaat met mij. Ik ben belangrijk. Het nieuws volg ik niet, want ik heb hier nog nooit iets over mij op gezien. Ik werk om geld te verdienen, voor mij. Ik studeer zodat ik meer weet. Ik douche omdat ik dat fijn vind. Ik draag sokken omdat mijn voeten dan warm zijn. Ik luister naar mijn rij-instructeur zodat ik later veilig rijd. Ik doneer aan KWF kankerbestrijding zodat ik later zekerder ben van betere gezondheidszorg, mocht ik kanker krijgen. Charlotte Janse is de belangrijkste persoon in mijn leven, ik leef nu.

Dusdat.

Jij bent de maatschappij.

Ze heeft een roze jas aan en een Dora pleister op haar oog. Ik denk dat ze de versleten knuffel die ze vasthoud altijd bij zich heeft. Ik luister Regina Spektor en de bus laat fokking lang op zich wachten. Hoppa, zo stond ze ineens in mijn "personal space". "Ik heb pijn aan mijn oog!" Haar moeder probeert nog tevergeefs haar in toom te houden maar dit kind lapt de sociale regels aan haar paarse laarsjes. "Mijn oog doet heel veel pijn hoor!" Zegt ze nog eens. Ik zeg dat ik het wel geloof, maar hey, met zo'n Dora pleister zal alles goed komen, no problemo. Ik kijk opzij. Het meisje aan de andere kant van het bankje kijkt me aan met een blik die zegt "mal kind he." Ze lacht vriendelijk.

Hoppa, daar gaat het versleten knuffeltje door de lucht, ze raapt het op en gaat naar een jongen die daar zit. Ik kan niet horen wat ze zegt zo door het glas maar ook zijn ruimte wordt schaamteloos ingenomen als alleen dronken meisjes doen als ze iemand aan de haak willen slaan. Nee, sociale regels zijn voor watjes en oude mensen, dit kind doet waar ze verdomme zin in heeft.

Gezond.

Ik zou zo graag willen dat iedereen me jaloers aankijkt. Heerlijke frambozen van twee euro verdwijnen als koningen mijn keel in. Sommigen knabbel ik voorzichtig weg en sommigen gaan in een keer. Prachtig rood/roze en vol met vitamientjes. Ze zijn wat zurig, maar niet te. Ze passen mooi over mijn vinger als een zoetzuur vingerhoedje. 125 gram puur genot. Zo, op.

Spijtbetuiging

Soms is het lastig om een bovengemiddelde intelligentie te hebben. Om zo slim en verstandig te zijn als ik. Alles beter weten dan anderen is een zegen maar tegelijkertijd ook een vloek. Vaak merk ik wanneer mensen er achter komen hoe bijzonder slim ik wel niet ben, dat er jaloezie in het spel is. Dan is er een onzekerheid over het gebrek aan brein die ik wel bezit en dan merk ik dat het ongenoegen op mij wordt geprojecteerd. Voor mijn bitterzoete IQ kan ik enkel vergiffenis vragen aan de mensen die dichtbij mij staan. Ik heb hier niet om gevraagd, ik ben niet vooraan gaan dringen toen ze mij een enorme portie vernuftigheid schonken. Lieve mensen, het spijt mij, vanuit de diepe gronden van mijn hart, dat ik altijd de antwoorden heb, dat ik altijd gelijk heb, dat ik zo bijzonder verstandig ben en dat ik eigenlijk gewoon beter ben dan iedereen. Met ongenoegen in mijn hart wil ik graag zeggen, dat zelfs een verstand als de mijne het niet klaar kan krijgen om deze situatie te veranderen. Ik vrees dat we het allemaal moeten accepteren dat een niveau als de mijne voor maar een nihil aantal mensen is weggelegd. Kortom, het spijt me verschrikkelijk dat ik zo slim ben, en jullie niet.