Soms liegen mensen, ze liegen over hun leeftijd, over hun gewicht. Sommigen mensen liegen over ontlasting en anderen liegen over geld. Ook liegen sommige mensen over hun hond, dan zeggen ze dat ze de leukste hond ter wereld hebben, maar dat kan helemaal niet. Die heb ik namelijk.

Sinds mijn 14e levensjaar is hij een aanwezig onderdeel van een onevenwichtig gezin, als kleine puppy kwam hij bij ons inwonen. Wat eerst een heel verlegen beestje was, dat zich amper buiten durfde te begeven werd al snel een brutaal kuitenbijtertje. Gelukkig is dit er ook weer uit en is hij uitgegroeid door een grote hond die menig voetganger de stuipen op het lijf jaagt. Hij bedoelt gelukkig niets verkeerd, een neus in een kruis is enkel een uiting van nieuwsgierigheid en als hij bij vrouwen wel erg enthousiast zijn reukorgaan op een priveplek stort, rook hij het bloed al van mijlenver.

Ik zou graag zeggen dat ik zijn grootste liefde ben, zijn object van affectie, de persoon waar hij het liefst alle tijd mee doorbrengen wil, maar helaas is dat niet zo. Hij heeft zich gestort in een eenzijdige onmogelijke liefde en weet niet van ophouden. Zijn harten dief is, helaas voor hem, een kat. Niet zomaar een kat, een enorme Noorse Boskat die de naam Olav draagt en zeer nerveus word van de ongevraagde aandacht. Achtervolgingen zijn een dagelijks fenomeen. Maar niet alleen de kat kan een enorm enthousiasme verwachten, ook vriendinnen zijn een waar genot om te weerzien en te begroeten. Als je bij mijn huis komt kan je altijd een warm welkom verwachten, of je het leuk vind of niet.

Ik wou een blog schrijven. Maar ik heb geen woorden meer. Mijn hoofd is leeg en niets wat ik schrijf is leuk. Het had me zo'n leuk idee geleken en toch komt het niet tot zijn recht. In mijn hoofd heb ik een roze bril op, die niet werkt als het zich buiten betreed.

Ugh, ik heb ontzettende writers block.