WASMACHINE

Genoeg van al die babbelende hoofden en al dat geweld op TV?

Voorwas, spoelen, zwieren... Schakel de knop in je hoofd even om, want zo'n fascinerend programma heb je nog nooit gezien. Zet je gedachten netjes op een rijtje bij de eindeloze cyclus van deze virtuele wasmachine. Kom tot rust bij het belletjesballet voor bonte was en kolkend water.
Een uur televisie, helemaal aan te passen aan je stemming op dat moment waarbij je rustig achterover kunt zitten of even iets anders kunt doen zonder ook maar iets te missen. Het ideale programma voor iedereen! Kleine kinderen kunnen er uren naar kijken, als achtergrond voor je etentjes thuis, als origineel cadeau voor iemand die alles al heeft of als leuke achtergrondvulling in winkel, café of op kantoor? Het dubbelleven van uw televisie.

Deze tekst stond achterop een DVD met het beeld van een wasmachine die ik voor mij verjaardag mocht ontvangen. Ik vond het zo hilarisch, dat ik het wel hier neer moest zetten.

Kleine Charlotte leert over de wereld.

Als klein kind moet je de wereld nog helemaal leren kennen. Alles is nog omdat het zo is: water gaat koken als het heet wordt, als je op een knopje drukt gaat het licht aan en door de telefoon hoor je mensen. Maar soms ga je, je toch dingen afvragen.


Kleine Charlotte: Mama? Die kindjes in Afrika hebben heel veel honger he?
Mama van Charlotte: Ja, die hebben heel veel honger, wij in Nederland niet wij hebben trek, dat is veel minder erg dan honger.
Kleine Charlotte: Maar ze hebben wel dikke buikjes, stellen ze zich dan niet gewoon een beetje aan? Want van veel eten krijg je een dikke buik. Nemen ze ons dan niet gewoon in de maling?
Mama van Charlotte: Nee hoor! Dat is omdat ze heel ziek zijn.
Kleine Charlotte: Oh. Wat zielig...

Ik voelde me nog steeds een beetje in de maling genomen.

Vroem.

Papa en vriendinvanpapa hebben een nieuwe auto gekocht, gezellig met zn tweetjes. Ze zijn er ontzettend opgewonden over dat ze een witte Mitsubishi Outlander hebben gekocht. Een grote witte auto met vier wielen, een stuur en een motor er in. Maandag kunnen ze hem om 11 uur ophalen, twee dagen eerder dan gedacht. Maar nu is er een klein probleempje, papa en vriendinvanpapa willen heel graag groot enthousiasme van Charlotte, maar Charlotte is helemaal niet zo geïnteresseerd in auto's.

Af en toe begint papa over de auto, wat ik helemaal niet erg vind, een nieuwe aankoop van zo'n bedrag, daar moet natuurlijk wel heel wat denkwerk in komen te zitten. Maar als ik dan rustig reageer en empathisch hmhm zeg, dan vormt zich een irritatie in het innerlijk van papa. "Het boeit je echt helemaal niets he?" Tsja, niets is wat overdreven, ik ben blij voor papa, maar toch, een auto blijft een auto, en een Charlotte blijft een Charlotte. Sorry papa en vriendinvanpapa, ik ben wel blij voor jullie hoor. Zelfs een blog erover, boffen jullie even!

Het is trouwens ook een automaat moest ik van papa zeggen.

FUNNIEST THING

Een tsunami van blogs, vergeleken met het tempo wat mijn blogs hiervoor hadden. Misschien dat ik vanmiddag nog een schrijf over vanmorgen. (Ik ben echt heel slaapdronken maar kan niet slapen dus ik ben niet zo te volgen). Maar na een kleine poging om te slapen besloot ik dat het veel leuker was om grappige dingen op internet op te zoeken.

And, oh, do I have a treat for you.

A dramatic reading of a real break-up letter.

Soms dan doe ik iets heel cools, en dan kijk ik snel om me heen, dan realiseer ik me dat er niemand is om mij ook cool te vinden, en tenslotte voel ik me heel leeg.

Zo voelt het ook ongeveer om een blog te schrijven die niemand echt leest.

Ik, ik ik ik, ik.
Mij, mij, mij.
Ik.
Jij?
Nee.
Ik.

Maar genoeg over mij, wat vind jij van mij?

Soms liegen mensen, ze liegen over hun leeftijd, over hun gewicht. Sommigen mensen liegen over ontlasting en anderen liegen over geld. Ook liegen sommige mensen over hun hond, dan zeggen ze dat ze de leukste hond ter wereld hebben, maar dat kan helemaal niet. Die heb ik namelijk.

Sinds mijn 14e levensjaar is hij een aanwezig onderdeel van een onevenwichtig gezin, als kleine puppy kwam hij bij ons inwonen. Wat eerst een heel verlegen beestje was, dat zich amper buiten durfde te begeven werd al snel een brutaal kuitenbijtertje. Gelukkig is dit er ook weer uit en is hij uitgegroeid door een grote hond die menig voetganger de stuipen op het lijf jaagt. Hij bedoelt gelukkig niets verkeerd, een neus in een kruis is enkel een uiting van nieuwsgierigheid en als hij bij vrouwen wel erg enthousiast zijn reukorgaan op een priveplek stort, rook hij het bloed al van mijlenver.

Ik zou graag zeggen dat ik zijn grootste liefde ben, zijn object van affectie, de persoon waar hij het liefst alle tijd mee doorbrengen wil, maar helaas is dat niet zo. Hij heeft zich gestort in een eenzijdige onmogelijke liefde en weet niet van ophouden. Zijn harten dief is, helaas voor hem, een kat. Niet zomaar een kat, een enorme Noorse Boskat die de naam Olav draagt en zeer nerveus word van de ongevraagde aandacht. Achtervolgingen zijn een dagelijks fenomeen. Maar niet alleen de kat kan een enorm enthousiasme verwachten, ook vriendinnen zijn een waar genot om te weerzien en te begroeten. Als je bij mijn huis komt kan je altijd een warm welkom verwachten, of je het leuk vind of niet.

Ik wou een blog schrijven. Maar ik heb geen woorden meer. Mijn hoofd is leeg en niets wat ik schrijf is leuk. Het had me zo'n leuk idee geleken en toch komt het niet tot zijn recht. In mijn hoofd heb ik een roze bril op, die niet werkt als het zich buiten betreed.

Ugh, ik heb ontzettende writers block.

MONGOLUÛUUHHH

Beste Nieuw Vennepse Voetbalfan,

Eerder deze avond heb ik al via twitter het verzoek ingediend om het een beetje rustig te houden in het dorp waar ik woon. Nu heb ik net vernomen dat Nederland de titel niet gehaald heeft. Als ik mijn best doe om me te vereenzelvigen met iets wat niet in mijn aard is, dan kan ik enigszins het wel opbrengen om de medemens te begrijpen. Helaas vermoed ik dat de nietsvermoedende medebewoners een stuk verdrietiger zijn als ze ontdekken dat hun bezittingen kapot zijn. Laten we dus onze boosheid niet richten op de auto van de buurman, of zijn rozenbed. Laten we onze boosheid gewoon rustig zich uiten in tranen. Jullie zilte lichaamssappen in de biertjes deponeren en discussiëren over de flerk van een scheidsrechter, want de verdrietige voetbalfan mag zich best inbeelden dat het niet aan de spelers in het oranje lag.

Met vriendelijke groet en het verzoek mij niet in elkaar te slaan,
Charlotte Janse

Een brief.

Beste meneer de rij-instructeur,

Al een tijdje heb ik het genoegen van rijles bij u, en dus kunnen we wel stellen dat ik al heel wat fouten heb gemaakt, gelukkig heb ik ook al dingen goed gedaan. Ik kan me dus prima voorstellen dat het soms misschien een frustrerende taak kan zijn om mij te leren rijden, vooral met geweldige auto rij vaardigheden als die van u. Maar toch wil ik even met u een reisje naar in het verleden maken en u vragen terug te denken aan de tijd dat u uw tijd vertoefde in mijn stoel. Natuurlijk kunnen we er vanuit gaan dat, dat waarschijnlijk ook niet van een leien dakje verliep.

Wat ik hiermee probeer te bereiken is een beetje begrip, voor als ik een fietser bijna van zijn of haar sokken rijd, of als ik niet meteen fileparkeren onder de knie heb. Om het dan niet te hebben over straatje keren. Misschien is het, het geval dat er andere leerlingen zijn die een stuk sneller de moeilijke handelingen van het autorijden doorhebben, maar het is vanzelfsprekend dat niet iedereen hetzelfde is. Zo heb ik weer andere talenten die zich niet achter het stuur afspelen.

Hiernaast wil ik u ook even attenderen dat het niet perse beleefd is om de telefoon op te nemen als ik wederom achter het stuur zit in uw lesauto. Het kan mij niet geheel interesseren dat uw thuisbasis constant met u aan de telefoon hangt. Misschien is het een idee om ze te vertellen dat ze een sms kunnen sturen en dat u ze dan later terugbelt. Indien het huis in de brand staat vind ik het natuurlijk geen probleem als de mobiele telefoon afgaat. Ik neem aan dat u het ook niet echt een goed idee vindt als de cassiere haar telefoon opneemt terwijl ze uw geld eigenlijk moet aannemen.

Ten slotte zou ik het erg op prijs stellen als er een andere radiozender uit de speakers zou kunnen klinken. Maar dat is niet van het hoogste belang.

Met vriendelijke groet,
Charlotte Janse

Mental picture.

Een boek met een titel die mij enigszins intrigeerde in de hand van een jongen die mij ook wel intrigeerde. Met een boek genaamd "book against God" zat hij op Amsterdam Zuid wat verveeld voor zich uit te staren. Een vinger hield hij bij de bladzijde waar hij het laatst had gelezen. Het had zo'n mooie foto gemaakt, het punt waarvandaan ik zat te gluren vanuit de trein.

Oertijd flashbacks.

Een geluid dat klinkt als het kuchje van een oude man, mijn laptoplicht dimt. Verbaasd kijk ik naar mijn verloopstekker. Ik sta op en klooi wat met het knopje waarmee je de verloopstekker aan en uit kan zetten.

Niets.

Verbaasd kijk ik nog eens om me heen, mijn radiowekker toont de tijd niet meer en mijn Ipod laadt zich niet meer op. In mijn badjas ga ik de trap af naar beneden. De magnetron geeft de tijd niet meer weer en de televisie wil niet aan. Ik loop naar de stoppenkast en tuur wat naar binnen, tot de conclusie komend dat ik er toch vrij weinig van begrijp doe ik het deurtje weer dicht en draai de sleutel om. Eerder nam ik mij voor om te gaan douchen dus loop ik naar boven en zet de kraan van de douche aan. Ik verzamel mijn douche-spulletjes, zet ze neer en doe mijn kleren uit, nog even op de WC, en doe de douchedeur open. Als voorzorgsmaatregel en eigenlijk uit gewoonte doe ik mijn hand nog even onder de straal om te voelen of het water al op de goede temperatuur is. Koud water straalt neer op mijn hand.

Zelfs de douche word niet warm.

Lieve Joelle,

Nee, ik ben niet blij.

Onbeleefd.

"Hij loopt gewoon weg, zonder doei te zeggen."

Op zichzelf is dit niet zo'n vreemde zin, tenzij je het over een hond hebt, in jezelf.
Ik noem geen namen.

I feel like a unicorn just took me on a ride to a magical palace.

To the land of the blueberry.
Who's in the house?
Jay Z!

Owl City.

Het was een prachtige woensdag, de zon scheen, achter de wolken, en de vogeltjes floten, ergens. Ik was blij, ik ging namelijk met Soraya naar Owl City en Lights. Eerst had ik de hele dag op mijn oude school doorgebracht om Natasja, de vrouw die mij drie jaar lang heeft gecoacht in theater, te helpen met haar nieuwste project. Gelukkig had niemand problemen met mijn vroegtijdige vertrek, en zo ging ik naar Amsterdam.

7 uur had ik met Soraya afgesproken op Amsterdam Centraal, helaas was ze 12 minuten later door een zogeheten "springer", maar toen ze er uiteindelijk was pakten we tram 1 richting Leidse plein. Na een kleine wandeling en even wachten konden we naar binnen, hier begon het wachten opnieuw, gelukkig was het goedgemaakt door een bijzonder tengere Valerie Poxleitner, ook wel Lights genoemd. Ze maakt electro-pop muziek en is redelijk vergelijkbaar met Owl City, waar ze dus ook het voorprogramma van was. Zelf hadden we vantevoren netjes ons huiswerk gemaakt en kenden we elk nummer heilig uit ons hoofd. Dit was niet te zeggen over de mensen om ons heen waarvan er veel duidelijk haar muziek voor het eerst hoorden. Na een ruim half uur ging ze weer af en moesten we weer wachten.

Na ongeveer twintig minuten werd de hele zaal donker, een violiste en iemand met een cello begonnen een redelijk lange intro te spelen. Zelf heb ik meestal een hekel aan intro's, ik vind het namelijk irritant omdat dan de spanning zo opgebouwd word terwijl je maar een ding wil, dat het verdomme eens begint! Na dus een lange intro kwam Adam, ook bekend als Owl City, op het podium. In zijn hand hield hij een mok, zelf geloof ik graag dat er thee in zat. Zoals de stand van de microfoon al deed vermoeden is het een lange man. Opgaand in zijn muziek maakte hij een goed uur vol met al zijn vrolijke dromerige nummers. Helaas stonden er een aantal puberende meisjes om ons heen die nogal irritaties lieten oplopen, maar dat drukte de pret niet.

Pukkel.

Terwijl ik mijn tanden stond te poetsen en opzij keek naar mijn reflectie in het raam zag ik hoe mijn buik een beetje naar voren steekt. Natuurlijk is dat geen verrassing voor mij, er is altijd al een beetje meer Charlotte geweest dan dat ik zou willen.
Hierna popte de gedachte in mijn hoofd van hoe de fancy Hollywoodmensen altijd magisch weer dat extra buikje er af trainen als hun spiegelbeeld dezelfde reflectie weergeeft. Mij gaat dit absoluut niet makkelijk af, dus kan je wel stellen dat ik een beetje jaloers ben op de gedrevenheid en zelfbeheersing. Maar naarmate ik nadacht over deze dingen, hoe meer ik me eigenlijk realiseerde dat ik de geluksvogel ben, ik kan lekker 70 kilo wegen zonder kritiek van alle kanten, mensen vinden me niet walgelijk als mijn bovenarmen iets meer bewegen dan dat van het ideale schoonheidsbeeld.
Het gekke is dat als we naar mensen op TV kijken, dat we dan willen dat ze een overdreven versie van onze perceptie op mooi zijn. Dat ze soms zelfs perfect moeten zijn, actrices worden soms zelfs opgemaakt wakker! Gelukkig heeft de guru van elke New York liefhebbend vrouw een grote pukkel op haar kin, anders zou de wereld al helemaal door de WC doorgespoeld kunnen worden.

.appaP

LEES OOK: Blog van Pappa!

En nu maar hopen dat mijn pappa eens wat meer gaat schrijven.