Psychiater

Een verhaaltje over mijn tweede stagegesprek.

Als iemand zich aan mij voorstelt, de hand schudt en de naam zegt is het meestal zo dat ik bij het verliezen van lichamelijk contact de naam gelijk ook weer kwijt ben. Enkele uitzonderingen kunnen zijn dat iemand een zeer ludieke naam heeft, erg aantrekkelijk is of dat ik stiekem de naam van deze persoon al wist, maar dit niet toe wou geven. Zo ook vandaag, ik weet zijn naam niet meer. Ironisch, om de reden dat hij wel erg veel over mij weet. We praatten, over mij, over mijn gedachtes, over mijn ervaringen, over mijn niet altijd simpele jeugd.

Het was een vriendelijke man met een flinke buik en grijs haar. Hij was sympathiek, gaf netjes gevoelsreflecties die zeker thuishoren in zijn beroepsgroep. “Dat moet lastig zijn geweest.” Ik vertelde dat je als kind daar niet zo mee bezig bent, maar later realiseert wat de norm is en wat niet. Hij kwam met conclusies, dingen die in verband met elkaar kunnen staan. Ik luisterde gefascineerd. We spraken over therapie, niet die van mij, van anderen, mensen die het erger hebben dan ik.

Deze man luisterde, hij nam zijn tijd, liet mijn woorden even inzinken en kwam met andere woorden. Deze man was hardop aan het nadenken, hij was slim, hij had tenslotte gestudeerd. Hij vroeg dingen die ik nooit heb overdacht. “Hoe zijn jouw relaties?” “Wat zijn jouw ankers?” “Wanneer komen lastige herinneringen naar boven?” Gek genoeg wist ik alle antwoorden, natuurlijk wist ik ze, ze gaan over mij.

Mijn moeder, zus en ik lagen in een tent. We zouden die dag naar een andere camping verkassen en hadden er al een hele leuke week opzitten. "Ik moet vandaag naar de dokter" zei mijn moeder. Ze zou door haar toenmalige vriend opgehaald worden, we waren toch niet ver van huis verwijderd, en die zou met haar mee gaan. De grote vraag werd al snel uitgesproken: "waarom moet je naar de dokter, mama?" Ze twijfelde of ze het antwoord zou geven, het was dan ook even schrikken toen ze het toch toegaf. "Ik moet jullie iets vertellen, ik ben zwanger."

Dat was flink schrikken... We waren al heel wat jaren met z'n vieren, mijn zus, moeder, broertje en ik. In een rijtjeshuis in Almere. Eerst was ik dan ook verbaasd en opstandig. Een broertje erbij, halfbroertje zoals ik eerst nog wel eens wou benadrukken, zat niet in mijn persoonlijke toekomst plan. Uiteindelijk kreeg mijn moeder een wolkje van een zoontje, een broertje, die Jeroen heet. Een lief klein jongetje met lichtblond haar en een prachtige lach. Dit lieve kleine jongetje heeft een enorme plek in mijn hart. Vandaag is het precies negen jaar geleden dat de vriend van mijn moeder 's nachts de kamer in liep en mij en mijn grieperige zus vertelde dat we net een broertje hadden gekregen. Met hem en mijn moeder ging het goed en we kregen enkele foto's te zien van een kleine baby die we die dag gingen ontmoeten.

Negen jaar later, vandaag, is Jeroen uitgegroeid tot een lief ventje. Hij houdt van de natuur, gaat graag naar musea en is dol op zijn grote zussen. Voor zijn verjaardag wil hij graag speksteen, om mooie kunstwerken van te maken. Jeroen heeft een enorme fantasie en lijkt onwijs op mij. Dus, lieve Jeroen, gefeliciteerd, ik houd van je.