2013

Ik hoop dat ik door kan lopen zonder om te kijken. Dat ik de nieuwsgierigheid op een plekje kan laten liggen waar ik er niet zo snel bij kan. Ik wil rennen, de zolen van mijn schoenen versleten en de wind door mijn haar. Met een blik op de horizon en het verleden aan de kant van mijn rug, waar het hoort.

Mag ik thee met je drinken? Gesprekken hebben over anderen? Kunnen we samen lopen? Misschien eens zwijgen zou fijn zijn. Ik wil met je huilen, lachen, schreeuwen, ziek zijn, gillen, gieren, rennen, bewonderen, delen, maken, schrijven, verzinnen, slapen, verwonderen.

Kunnen we samen?

Toen

Ik weet nog dat ik nog twintig was, net, gisteren.
Ik weet nog dat ik nog twintig was, ik werd verliefd, ik nam een tatoeage.
Ik weet nog dat ik een tatoeage nam, ik voel de adrenaline nog.
Ik weet nog dat ik verliefd werd, ik voel mijn hart nog breken.

Weet je nog, toen ik twintig was?
Ik begon met stage.
Toen ik twintig was groeide ik.
Toen ik twintig was had ik eerste keren.
Ik was ouder dan eerst.

Nu ben ik eenentwintig,
wat een avontuur.

poging tot meditatie

Zoekend naar rust, hoofd vol dingen.
De stem van de vrouw zegt dat ik mijn rug recht moet houden.
Prima, wel doorademen, okee.
Zachte muziek. India in mijn kamer.
Ze praat verder, verteld dat ik iets met ademen en iets met vuur.
In mijn hoofd dan, niet echt iets met vuur.
Prima, ogen dichthouden.
Werkt het al?
Niet nadenken, ogen dicht, luisteren.
Iets met diep inademen, langzaam uitademen.
Merk ik al iets?
Niet zo nadenken, anders werkt het niet.
Houd je bek.
Dan iets met slap voorhoofd.
Iets met ontspannen oogspieren, ook spieren achter mijn ogen.
Spieren achter mijn ogen?
Spieren achter mijn ogen, okee.
Dan iets met verlamde kaak.
Ik voel me gek.
Ogen gaan open, twaalf minuten vol.
Goed dan, rustig genoeg.

21 nachten ver
24 nachten geduld
25 nachten kort
31 nachten dichterbij
35 nachten wachten

Flauw

Alle stoelen waren bezet.
Ik stond.
Ik luisterde.
Paarse sokken, een kwartier voorbij, nog een kwartier.
Luisteren.
Ik was moe, paarse sokken.
De wereld draaide.
Ik draaide, nog een kwartier.
Dan maar op de grond zitten, voordat ik viel.

Alcohol helpt alleen de dag na de nacht.
Als ik het heb over schrijven.

Een vol hoofd moet leeg, mijn handen gaan waar ik ze niet tegenhoud.
Geen idee wat ik schrijven wil.

Psychiater

Een verhaaltje over mijn tweede stagegesprek.

Als iemand zich aan mij voorstelt, de hand schudt en de naam zegt is het meestal zo dat ik bij het verliezen van lichamelijk contact de naam gelijk ook weer kwijt ben. Enkele uitzonderingen kunnen zijn dat iemand een zeer ludieke naam heeft, erg aantrekkelijk is of dat ik stiekem de naam van deze persoon al wist, maar dit niet toe wou geven. Zo ook vandaag, ik weet zijn naam niet meer. Ironisch, om de reden dat hij wel erg veel over mij weet. We praatten, over mij, over mijn gedachtes, over mijn ervaringen, over mijn niet altijd simpele jeugd.

Het was een vriendelijke man met een flinke buik en grijs haar. Hij was sympathiek, gaf netjes gevoelsreflecties die zeker thuishoren in zijn beroepsgroep. “Dat moet lastig zijn geweest.” Ik vertelde dat je als kind daar niet zo mee bezig bent, maar later realiseert wat de norm is en wat niet. Hij kwam met conclusies, dingen die in verband met elkaar kunnen staan. Ik luisterde gefascineerd. We spraken over therapie, niet die van mij, van anderen, mensen die het erger hebben dan ik.

Deze man luisterde, hij nam zijn tijd, liet mijn woorden even inzinken en kwam met andere woorden. Deze man was hardop aan het nadenken, hij was slim, hij had tenslotte gestudeerd. Hij vroeg dingen die ik nooit heb overdacht. “Hoe zijn jouw relaties?” “Wat zijn jouw ankers?” “Wanneer komen lastige herinneringen naar boven?” Gek genoeg wist ik alle antwoorden, natuurlijk wist ik ze, ze gaan over mij.

Mijn moeder, zus en ik lagen in een tent. We zouden die dag naar een andere camping verkassen en hadden er al een hele leuke week opzitten. "Ik moet vandaag naar de dokter" zei mijn moeder. Ze zou door haar toenmalige vriend opgehaald worden, we waren toch niet ver van huis verwijderd, en die zou met haar mee gaan. De grote vraag werd al snel uitgesproken: "waarom moet je naar de dokter, mama?" Ze twijfelde of ze het antwoord zou geven, het was dan ook even schrikken toen ze het toch toegaf. "Ik moet jullie iets vertellen, ik ben zwanger."

Dat was flink schrikken... We waren al heel wat jaren met z'n vieren, mijn zus, moeder, broertje en ik. In een rijtjeshuis in Almere. Eerst was ik dan ook verbaasd en opstandig. Een broertje erbij, halfbroertje zoals ik eerst nog wel eens wou benadrukken, zat niet in mijn persoonlijke toekomst plan. Uiteindelijk kreeg mijn moeder een wolkje van een zoontje, een broertje, die Jeroen heet. Een lief klein jongetje met lichtblond haar en een prachtige lach. Dit lieve kleine jongetje heeft een enorme plek in mijn hart. Vandaag is het precies negen jaar geleden dat de vriend van mijn moeder 's nachts de kamer in liep en mij en mijn grieperige zus vertelde dat we net een broertje hadden gekregen. Met hem en mijn moeder ging het goed en we kregen enkele foto's te zien van een kleine baby die we die dag gingen ontmoeten.

Negen jaar later, vandaag, is Jeroen uitgegroeid tot een lief ventje. Hij houdt van de natuur, gaat graag naar musea en is dol op zijn grote zussen. Voor zijn verjaardag wil hij graag speksteen, om mooie kunstwerken van te maken. Jeroen heeft een enorme fantasie en lijkt onwijs op mij. Dus, lieve Jeroen, gefeliciteerd, ik houd van je.

Irish Coffee

Toen ik een poos geleden nog bij de Hoogvliet werkte achter de kassa, stond ik nog wel eens bij de slijterij. Daar maak je dit soort dingen mee.

De whiskey was erg lekker, hij had er vanochtend tweemaal heerlijke Irish coffee van gedronken. Wiebelend stond hij bij de slijterij aan mij te vertellen dat hij ook wel zin in een biertje had, dus even nog de winkel in ging. Hij vertelde over zijn fijne tijd bij fokker op Schiphol-Oost. Hoe hij daar met zijn maten dronk. Hoe hij zijn laatste gulden in de gokmachine had gegooid. Naar verhaal had hij vervolgens zijn rug er naartoe gekeerd, op dat moment rolde er veel geld uit. Van dit geld had hij een rondje gekocht.

Helaas is hij eenzaam.

Deze dronken, oudere man had geen aansporing nodig om mij te vertellen dat hij toch twintig jaar een relatie heeft gehad met een vrouw die zowel niet dronk als rookte. Ze waren vriendschappelijk uit elkaar gegaan, soms komt hij haar nog tegen, dan begroeten ze elkaar vriendelijk. Ze waren eens op vakantie geweest, met de Renault door Spanje en Portugal. Hier droomde hij nog wel eens over.