Uitkijken

Bijna. Heel bijna. Niet zo lang meer. Best snel. Binnenkort, over een tijdje. Nog even. Wachten, niet zo lang meer. Een poosje, in een ogenblik. Nog even. Heel even, vrij snel.

Treinblog

Dit is geschreven in de trein met een bonkend hoofd.

Ik kan niet meer zeggen dat ik nog nooit in Arnhem ben geweest. Het was niet per ongeluk zo gekomen. Roos heeft er een kamer dus kwam ik langs om wijn te drinken. Iets waar ik momenteel, al zal dat niet zo lang meer duren, een beetje spijt van heb. Als je eigenlijk altijd in de randstad bent is het een beetje gek om door het Gelderse landschap te rijden en te realiseren dat Nederland zo lelijk nog niet is. Gelukkig zit ik in mijn eentje, al heb ik er wel lang voor moeten zoeken. Ik heb een kater en een rolkoffertje.

Life in a bed & breakfast

De volgende tekst is geschreven toen mijn vader en ik in Wales in een bed & breakfast zaten 's avonds. Aanschouw mijn studie-ontwijkend gedrag!

As my dad looked at me he reached his hand, containing a wrapper, over the side of the bed and drops it on the carpet. We've been turning this room into a pigs nest, only to tidy it up in the morning so we don't have feel embarrassed towards the nice lady who cleans our room. Our room contains of two beds, a single and a double bed, the double is for me. The fact that I'm a little girl doesn't mean that I don't enjoy a huge bed. As I'm writing this it's full of cosmetics but I'm hoping to trade that for books full of knowledge anytime soon.

Ik droomde vannacht dat ik een miljoentje had gekregen van een bedrijf voor een of ander fantastisch idee wat ik had. Ik zou het in termijnen ontvangen. Door een of andere fout was het aan mijn vader overgemaakt, in een impuls had hij een superlelijke gele sportauto gekocht. Hij weigerde het geld aan mij te geven.

Eureka.

Ik ging vandaag een stukje rijden, er zat iemand naast me die af en toe de weg wees en wel eens kritiek had. Prima, van mij mag hij. We gingen naar Amsterdam en het was een beetje stiller dan normaal. Halverwege besloot hij er geen zin meer in te hebben, we gingen een gebouw in en gingen aan een tafeltje zitten. Hierna ging iemand anders het overnemen. Hij was best aardig, zei heel duidelijk welke kant ik op moest en was een stuk stiller dan de vriendelijke meneer die me eerst kritiek gaf op mijn rijden. Ach, het was best gezellig. We reden wat door Amsterdam heen, hier en daar moest ik iets geks doen, zoals even stoppen of keren. Uiteindelijk kwamen we weer bij het gebouw uit en stapten we weer uit de auto. Ik ging weer aan een tafeltje zitten, hij stak zijn hand uit en feliciteerde me. De andere man, die erg graag kritiek gaf, feliciteerde me ook. Wat bleek, ik mocht vanaf toen zelf rijden, zonder dat iemand er naast moet zitten, zonder dat iemand mee kijkt.
Ik heb mijn rijbewijs!

Echt talent heb ik niet, het heeft een tijdje geduurd en af en toe was dat best wel heel frustrerend. Gelukkig maakt dat allemaal niet meer uit, mijn rijbewijs pakken ze mij niet meer af, tenzij ik me ontzettend misdraag.

Oppervlakkig.

Houden mannen ook wel eens hun buik in voor de spiegel? Trekken ze hun kin ook wel eens strak terwijl ze zich bedenken dat er best een paar kilo's af kunnen? Zetten ze wel eens een felle lamp aan om hun oneffenheden te bekijken om ze vervolgens uit te knijpen? Kopen ze ook kleding die af kleed, omdat het af kleed? Kunnen ze hun brein breken over hoe hun haar er beter uit zou kunnen zien? Ik vraag me wel eens af of mannen stiekem naar hun kont kijken, om te besluiten of deze mooi rond is. Ik vraag me af of mannen met een gek geslachtsdeel hier flink om kunnen balen. Zijn ze onzeker als een mooi meisje hun lichaam ziet, zonder kleding? Besluiten ze wel eens halverwege de dag dat ze liever iets anders aan hadden willen doen? Zijn mannen soms net zo onzeker als vrouwen?

Zusterliefde.

Vijf mei, dan hangt de vlag uit, niet voor het feit dat we vrij zijn, en hier ook dankbaar voor, of om te vieren dat we in 1945 zijn bevrijd van de Duitsers. De vlag hangt uit voor mijn bloedeigen zus. Ze is elk jaar op deze dag jarig en is er al zeker 23 jaar van overtuigd dat de vlaggen voor haar zijn.

Gefeliciteerd zus! Sorry, maar mijn woonsituatie laat vandaag geen vlag toe. Kusjes!

Een tijdje geleden ontdekte ik een website waar je een email naar jezelf kan sturen die je dan op een willekeurig tijdstip naar keuze ontvangt. Hierbij besloot ik een email te sturen die ik dan op mijn 20e verjaardag zou krijgen. Veel weet ik niet meer van wat er in stond, maar wel dat ik in dat jaar uit huis wou gaan, vastbesloten was ik daar over. Nu ben ik nog maar 19, maar heb mooi wel mijn belofte aan mezelf verbroken. Ik ben uit huis.

Jongens met lange haren.

Ik krijg een beetje een koude rilling als ik een jongen zie met lang haar, en dan heb ik het niet over, net iets te lang haar wat al een tijdje niet is geknipt, dan heb ik het over haar dat al zeker drie jaar niet is geknipt. Als ik dan zo’n jongen zie lopen vraag ik me af of hij dagelijks douchet, of hij een vriendin heeft en welk merk bier hij drinkt. Wordt er dagelijks aan zijn hoofd gezeurd wanneer hij nou eindelijk eens naar de kapper gaat op zijn lange manen af te knippen of zit zijn moeder elke avond vol liefde zijn haar te borstelen, om er vervolgens een serum in te gooien voor een mooie glans. Vervolgens rent hij weg om zijn haar te wassen, “GLANS IS VOOR MEISJES!”

Ik wil in liefdesbrieven het verscheurende verdriet van mijn afwezigheid lezen. Ik wil uit pure passie een envelop openscheuren met de verwachting van uitingen van puur verlangen. Een met de hand beschreven stuk papier met een gedroogde roos bijgesloten en de geur van het zweet wat het schrijven heeft gekost. Woorden die mijn hart harder laten kloppen dan het ooit heeft gedaan. Beloftes die niet nagekomen kunnen worden maar wel worden gedaan want een leven zonder hoop kunnen we niet aan omdat de afstand als een mes is die dwars door ons heen gaat. Ik wil een brief waarvan de voorgangers zijn opgepropt en weggegooid omdat alleen perfectie goed genoeg is.

Voor mijn verzameling.

Ambitie.

Waddup, dit vond ik ineens op mn laptop, zelfgeschreven naturally.

“Ik zal altijd matchend ondergoed dragen.” Ze houdt haar hand op haar hart zodat het een belofte is. “Ik zal nooit meer mijn nagels bijten, elke avond mijn make-up er af halen, elke ochtend mijn bed opmaken en niet meer vloeken.” Twee keer per dag tanden poetsen is te weinig, het moet drie keer worden. Elke ochtend haar benen scheren, dat belooft ze zichzelf.

“Wijn, bier? Iets zoets?” Met vragende ogen werd ze aangekeken. “Doe maar water, of thee, groene thee als je hebt?” “Wat is dat nou voor iets? Het is vrijdag, je moet alcohol, je bent jong.” Het was niet veel minder dan ze had verwacht, niemand begreep hoe zij haar leven wou beteren, zij zijn minder volwassen, snappen niet wat belangrijk is in het leven. “Ik drink niet meer.”

Zij: "Ik houd meer van Jezus dan van jou."
Hij: "Ja, ik ook, veel meer."
Zij: "Dat is fijn."
Hij: "Fijn ja."

Grownup

Mijn broertje is er kortgeleden van op de hoogte gebracht dat Sinterklaas niet bestaat. Hij kon er naar verhaal wel om lachen en merkte nog even op dat er tegen hem is gelogen natuurlijk. Naar herinnering is dat de eerste keer dat iemand eens even goed op mijn jeugd is gaan staan, ik nam het namelijk niet zo goed op als lieve Jeroen. Ik werd erg boos en merkte ook op dat er tegen me gelogen is, in veelvoud, ik voelde me ontzettend afgezeken. Waar niemand me op had voorbereid is dat het wel vaker gebeurd, dat je jeugd in de fik wordt gezet en nog even onder water wordt gehouden om het wat verder af te laten sterven.

Wat ik vaak hoor is dat meisjes altijd dol waren op Pocahontas, zij was het grote voorbeeld, iedereen wou haar zijn. Ik was eigenlijk meer van de Jasmine, al vond ik Pocahontas ook erg leuk. Laatst, geen idee waarom, kwam ik op het idee om onze indianen vriendin even op te zoeken, zomaar, op google. Wat blijkt namelijk, ze heeft echt bestaan! Voor gedetailleerde informatie stuur ik de lezer even door naar de volgende link: Wikipedia, het eerste wat mij op viel aan deze pagina was de levensduur. Ze is maar een jaartje of 22 geworden. Hoppa, daar kwam er al een deuk in mijn fijne herinneringen aan deze film. Aan het eind van de disneyfilm had ik altijd zo'n ontzettend "nog lang en gelukkig" gevoel, maar niets is minder waar. Nu mijn interesse was geprikkeld besloot ik verder te zoeken en zo stuitte ik op de film "the new world" en zo ben ik er achter gekomen dat het verhaal van Pocahontas super akelig is. Om de lezer maar even in te lichten zal ik kort het verhaal vertellen. Pocahontas wordt verliefd op Smith, hier is ze een jaar of 13/14, vervolgens wordt ze verstoten en moet ze in de Britse nederzetting gaan wonen. Na een tijdje gaat Smith op reis en krijgt ze te horen dat hij dood is. Dan is er een andere Engelsman die verliefd op haar is en haar overtuigt om met hem te trouwen, ookal houdt ze niet van hem. Ze krijgt een kind en dan gaan ze naar Engeland, dan blijkt Smith ineens nog wel te leven, maar ze blijft wel bij haar huidige man. Aan het eind wordt ze ziek en gaat ze dood. Niet echt een gelukkig verhaal wat je kleine kinderen wil voorschotelen.

Gelukkig wist ik dit vroeger niet.

Wat voor tandpasta zou de koningin gebruiken? Poetst ze elektrisch of houdt ze niet zo van gezoem in haar mond? Is ze dol op de hema? Danst ze wel eens in haar ondergoed? Glijd ze van haar stoel als ze aan George Clooney denkt of zijn de mannen in het Zweedse koningshuis meer haar type? Lakt ze haar nagels als ze zich verveeld, houdt ze van breien?

Flyin' solo.

Organic hojicha green tea drinken in een hippe koffietent. Hier zit ik met een boek dat ik van Sandrine heb geleend te genieten van de rustige sfeer en lekkere thee. Een lichte ruimte met donkere, "no nonsense", meubels en Franse lounge muziek. Het mooie Franstalige meisje met kort, donker haar vraagt of het bord wat ze had beschreven met krijt in goed Nederlands was. Het was prima, behalve dat ze "een stuk van taart" had geschreven.

Ik breng deze dag door in Brussel, een stad met twee talen dat goed de tweedeling van België illustreert. Het feit dat ze hier blijkbaar hun eigen taal mogen kiezen geeft een beetje een chaotisch idee. In sommige winkels staat alles in het Nederlands terwijl de meisjes aan de kassa's stug met bonjour openen en geen woord van mijn moedertaal lijken te spreken. Ook door de bedelaars, die ruimschoots te vinden zijn, word je in het Frans aangesproken. Of door de Aziatische winkeleigenares, die graag wou dat ik mijn tassen bij de kassa zette. Toen ik met een bitter gevoel verder de winkel in liep zag ik dat er een Aziatisch ogend meisje met handen vol tassen vrolijk rond liep in de winkel. Boos paradeerde ik naar de kassa om mijn tassen te pakken, daar werd ik verwelkomd met een blik die ik er zo weer uit wou rammen en driftig liep ik de winkel weer uit. "Takkewijf" zei ik toen ik in de deuropening stond, helaas sprak ze geen Nederlands.

Spannend verhaaltje.

In vergelijking tot anderen lijk ik me erg weinig van mijn vroege jeugd te herinneren. Vaak vertellen mensen gedetailleerde verhalen over wat hun wel niet is overkomen toen zij nog erg klein waren. Dit heb ik niet zo, ik heb meer fragmenten en verhalen van anderen waar ik op moet teren. Toch is er altijd wel een leuk verhaal geweest, een verhaal met een spanningsboog en heldhaftige daden, ik kan me er nog fragmenten van herinneren maar het komt vooral van de navertellingen van mijn vader. Ik zeg niet dat het precies zo gebeurd is, maar gebeurd is het wel. Dit het verhaal, van hoe ik het ooit zo ver heb kunnen krijgen dat de politie ons uit de Praxis moest escorteren.

Op een dag, ik weet niet of het een zonnige of regenachtige dag was maar het was een dag, dat is zeker. We waren met het gezinnetje in de praxis. Ik was denk ik een jaar of 4. Terwijl mijn vader en moeder in de winkel aan het rondlopen waren, of iets dergelijks, ging ik in een speelhuisje spelen. Hier was, tot mijn hoge ongenoegen nog een meisje van waarschijnlijk dezelfde leeftijd aan het spelen die ontzettend irritant was. Ze was waarschijnlijk mij aan het duwen of weg aan het sturen, het zal wel iets zijn geweest wat bij mij het bloed onder mijn nageltjes vandaan haalde. Na een tijdje kwam er bij mij een kookpunt. BAM, en zo sloeg ik haar. In de buurt was haar moeder te vinden, een onaardig wijf dat zich in onze kinderlijke onenigheid mengde en vervolgens het recht in eigen handen nam. Voor ook maar iemand kon weten wat er aan de hand was, sloeg ze mij. Moet je je even rustig voorstellen hoe een vader zich zou voelen als hij ziet dat een volwassen vrouw zijn dochter fysiek aanpakt. Als de heldhaftige vader die hij is nam hij deel aan ons vuistgevecht en plantte er zo een op de hoer die mij sloeg.

Wat hij niet wist was dat de vrouw in kwestie een brede man had, en niet zo maar een brede man, een ENORME man. Ik weet niet wat er precies is gebeurd, maar het verhaal eindigt met dat we door de politie uit de praxis geloodst werden. Iedereen was ongedeerd, behalve ik, ik voelde me ontzettend schuldig. Ik weet niet of ik ooit heb opgebiecht dat ik de starter was van het massagevecht. Maar toch voelde ik me superstoer omdat MIJN papa een vrouw sloeg voor mij.

Einde.

Harry Potter, spoiler.

Ik heb geen tweede naam.

Eigenlijk ben ik heel egoïstisch, buitengewoon egoïstisch zelfs. Ik denk het liefst alleen aan mezelf, ik schrijf het liefst over mezelf, ik praat het liefst over mezelf en ik ben het liefst mezelf. Mijn eigen interesses zijn het interessantst. Mijn smaak is het best. Mijn stijl is het meest stijlvol.

Ik help alleen maar mensen om me beter over mezelf te voelen. Ik verdien geld om aan mezelf uit te geven. Ik dieet om mezelf mooi te vinden en ik eet om mezelf een plezier te gunnen. Ik ben bijzonder egoïstisch. Ik doe vriendelijk zodat mensen mij vriendelijk vinden. Egoïstisch zijn is makkelijk. Ik maak me helemaal geen zorgen over anderen, zo lang het maar goed gaat met mij. Ik ben belangrijk. Het nieuws volg ik niet, want ik heb hier nog nooit iets over mij op gezien. Ik werk om geld te verdienen, voor mij. Ik studeer zodat ik meer weet. Ik douche omdat ik dat fijn vind. Ik draag sokken omdat mijn voeten dan warm zijn. Ik luister naar mijn rij-instructeur zodat ik later veilig rijd. Ik doneer aan KWF kankerbestrijding zodat ik later zekerder ben van betere gezondheidszorg, mocht ik kanker krijgen. Charlotte Janse is de belangrijkste persoon in mijn leven, ik leef nu.

Dusdat.

Jij bent de maatschappij.

Ze heeft een roze jas aan en een Dora pleister op haar oog. Ik denk dat ze de versleten knuffel die ze vasthoud altijd bij zich heeft. Ik luister Regina Spektor en de bus laat fokking lang op zich wachten. Hoppa, zo stond ze ineens in mijn "personal space". "Ik heb pijn aan mijn oog!" Haar moeder probeert nog tevergeefs haar in toom te houden maar dit kind lapt de sociale regels aan haar paarse laarsjes. "Mijn oog doet heel veel pijn hoor!" Zegt ze nog eens. Ik zeg dat ik het wel geloof, maar hey, met zo'n Dora pleister zal alles goed komen, no problemo. Ik kijk opzij. Het meisje aan de andere kant van het bankje kijkt me aan met een blik die zegt "mal kind he." Ze lacht vriendelijk.

Hoppa, daar gaat het versleten knuffeltje door de lucht, ze raapt het op en gaat naar een jongen die daar zit. Ik kan niet horen wat ze zegt zo door het glas maar ook zijn ruimte wordt schaamteloos ingenomen als alleen dronken meisjes doen als ze iemand aan de haak willen slaan. Nee, sociale regels zijn voor watjes en oude mensen, dit kind doet waar ze verdomme zin in heeft.

Gezond.

Ik zou zo graag willen dat iedereen me jaloers aankijkt. Heerlijke frambozen van twee euro verdwijnen als koningen mijn keel in. Sommigen knabbel ik voorzichtig weg en sommigen gaan in een keer. Prachtig rood/roze en vol met vitamientjes. Ze zijn wat zurig, maar niet te. Ze passen mooi over mijn vinger als een zoetzuur vingerhoedje. 125 gram puur genot. Zo, op.

Spijtbetuiging

Soms is het lastig om een bovengemiddelde intelligentie te hebben. Om zo slim en verstandig te zijn als ik. Alles beter weten dan anderen is een zegen maar tegelijkertijd ook een vloek. Vaak merk ik wanneer mensen er achter komen hoe bijzonder slim ik wel niet ben, dat er jaloezie in het spel is. Dan is er een onzekerheid over het gebrek aan brein die ik wel bezit en dan merk ik dat het ongenoegen op mij wordt geprojecteerd. Voor mijn bitterzoete IQ kan ik enkel vergiffenis vragen aan de mensen die dichtbij mij staan. Ik heb hier niet om gevraagd, ik ben niet vooraan gaan dringen toen ze mij een enorme portie vernuftigheid schonken. Lieve mensen, het spijt mij, vanuit de diepe gronden van mijn hart, dat ik altijd de antwoorden heb, dat ik altijd gelijk heb, dat ik zo bijzonder verstandig ben en dat ik eigenlijk gewoon beter ben dan iedereen. Met ongenoegen in mijn hart wil ik graag zeggen, dat zelfs een verstand als de mijne het niet klaar kan krijgen om deze situatie te veranderen. Ik vrees dat we het allemaal moeten accepteren dat een niveau als de mijne voor maar een nihil aantal mensen is weggelegd. Kortom, het spijt me verschrikkelijk dat ik zo slim ben, en jullie niet.