Of het onze trein is weten we niet. Wat we wel weten is dat we willen dat het onze trein is, een trein met genoeg zitplaatsen voor iedereen. Het liefst alleen, zo weinig mogelijk ontmoetingen, geen contact. Mij maakt het allemaal niet zo veel uit. Mijn in mijn hand een boek, mijn vinger bij de pagina waar ik later verder ga lezen. Een boek over een verdrietig meisje. Soms herken ik mezelf in haar, had ik liever niet. In het boek gaat ze op reis.
Ik ben ook op reis, maar in het klein.
De trein loopt leeg, het ziet er weinig positief uit, toch hopen mensen. Ik zie bedenkelijke gezichten. Het licht in de trein gaat uit, niet onze trein. Als schapen lopen mensen naar de andere kant van het perron. Mij maakt het niet zo veel uit, ik lees anders wel verder, verder over het verdrietige meisje waar ik mezelf zo in herken.
