Ze heeft een roze jas aan en een Dora pleister op haar oog. Ik denk dat ze de versleten knuffel die ze vasthoud altijd bij zich heeft. Ik luister Regina Spektor en de bus laat fokking lang op zich wachten. Hoppa, zo stond ze ineens in mijn "personal space". "Ik heb pijn aan mijn oog!" Haar moeder probeert nog tevergeefs haar in toom te houden maar dit kind lapt de sociale regels aan haar paarse laarsjes. "Mijn oog doet heel veel pijn hoor!" Zegt ze nog eens. Ik zeg dat ik het wel geloof, maar hey, met zo'n Dora pleister zal alles goed komen, no problemo. Ik kijk opzij. Het meisje aan de andere kant van het bankje kijkt me aan met een blik die zegt "mal kind he." Ze lacht vriendelijk.
Hoppa, daar gaat het versleten knuffeltje door de lucht, ze raapt het op en gaat naar een jongen die daar zit. Ik kan niet horen wat ze zegt zo door het glas maar ook zijn ruimte wordt schaamteloos ingenomen als alleen dronken meisjes doen als ze iemand aan de haak willen slaan. Nee, sociale regels zijn voor watjes en oude mensen, dit kind doet waar ze verdomme zin in heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten